Tijdens ons verblijf in Nederland zou ik met Karin nog langs Oma ter Harkel.
Dit is er tot mijn spijt niet van gekomen. De tijd is zeer snel gegaan en dan moet je voor je het weet weer terug......
Toch denk ik vaak aan oma, helemaal deze dagen.
Elke keer als er weer een mooie, ronde en rode appel uit de oude appelboom valt.
En als deze met een zachte plof in het hoge gras neerkomt denk ik aan haar gedichtje.....
hoe ging het ook al weer?
As ik smörgens de gerdienen open dou,
den zai ik die
en laachst mie tou.
Der kwam haarde wind en regen.
Moar het deert die nait,
doe kenst er tegen.
De ain noa de aander vol bie die weg.
Moar doe bleefst zitten,
bleefst op dien plek.
Moar op een mörgen, dou was t zo wied:
lagst op de grond,
want doe wast riep.
Ik pak die van de grond,
mien mooi appeltje
zo rood en rond.
Jantje ter Harkel-Erdman - Stad Grunnen - 1989
den zai ik die
en laachst mie tou.
Der kwam haarde wind en regen.
Moar het deert die nait,
doe kenst er tegen.
De ain noa de aander vol bie die weg.
Moar doe bleefst zitten,
bleefst op dien plek.
Moar op een mörgen, dou was t zo wied:
lagst op de grond,
want doe wast riep.
Ik pak die van de grond,
mien mooi appeltje
zo rood en rond.
Jantje ter Harkel-Erdman - Stad Grunnen - 1989
Geen opmerkingen:
Een reactie posten