Joma's Jullbord

Bij Jomatryck is het traditie om rond de eerste advent met zijn allen aan te schuiven aan het "Jullbord". Dit is een kerstdinee op zijn zweeds.
Er zijn zeven gangen die traditioneel geopend wordt met (de eerste gang) haring, die op verschillende manieren bereid zijn en sluit met een nagerecht waarvan de "Ostkakor" typisch Smalands is en erg lekker. Tussen deze twee gangen zitten vijf gangen waar afwisselend warme en koude gerechten op te scheppen zijn. Er is een geweldige keus en variatie in vlees, vis groente, fruit en ga zo maar door.

Vrijdag 30 november was het zover, 's avonds om 6.30 uur zou het feest beginnen en ik had me er erg op verheugd.
Echter, Karin was erg ziek geweest en donderdagnacht was ook Artur ziek. Toen ik om vier uur uit mijn bed stapte voelde ik het al....ik was nr.3. Toch maar aan het werk (nederlandse mentaliteit) en als het niet wil kan ik altijd weer naar huis.
Mijn baas vroeg of ik zin in het Jullbord had en ik antwoorde dat ik me niet erg goed voelde en dat het het beste was om vroeg onder de wol te gaan.
Even later kwam hij weer naar me toe. Ik moest maar naar huis gaan om te slapen, dan kon ik mooi aansterken voor het feest.
Dat vind ik wel een beetje raar zei ik, je ziekmelden en dan 's avonds feesten.
Maar daar was hij het niet mee eens, het Jullbord is belangrijker.
Dus daar ging ik maar. En tegen de avond voelde ik me gelukkig een beetje beter.

Bij Hotel Terazza verzamelden we ons en werden naar de tafel gebracht die voor Joma was gereserveerd. Men begon met het nuttigen van de kleine flesjes die overal op de tafel neergezet waren. wat er in deze flesjes zat laat zich raden, en dat in verschillende merken en smaken.
In het restaurant waren meerdere bedrijven met hun personeel en iedereen werd uitgenodigd om zich te voorzien van de eerste gang.
Ik deed het rustig aan, zwakke maag eerste gang vis en daarna nog zes gangen te gaan.....
De haring was zalig, met diverse smaken (mosterd, peper en andere smaken die ik niet meer weet). Bij het bestellen van een drankje keek iedereen (die het hoorde) vreemd op toen ik cola nam. Ik werd vriendelijk verzocht om de sterke drank die rondgedeeld werd vooral aan te nemen, want dat kwam wel op.
Al met al was het eten geweldig lekker. De sfeer was als het kan nog beter en Marcus zei dat ik nu echt ingeweid was in de "Joma famillie". En zo voelde het ook.
Dat ik cola dronk was een minpuntje maar dat werd me snel vergeven.
Tijdens het dinee werden we verrast door een show-team (vier dames en twee heren) dat een act opvoerde en liedjes zong...bekende zweedse liedjes die iedereen kon...behalve ik natuurlijk.
Elke keer dat ze weer opkwamen hadden ze nieuwe kostuums aan en vooral de typisch zweedse dames (lang blond haar en rond op de juiste plekken) scoorden goed bij het publiek.

Na het eten was er een dj met nog meer "goude ouwe". Gelukkig ook wat nummers die ik kende.
Voor ik het wist stond ik op de dansvloer, niet een plek waar ik me over het algemeen zeer op mijn gemak voel.

Toen ik naar huis ging bood ik Kjell (zegge sjell) een lift aan, ook hij woont in Lagan. Twee andere collega's wilden ook graag mee. Eva (zegge ewa) woont even buiten Ljungby op het platte land. Ondanks de duisternis kon je goed zien dat het een prachtig huis op een mooie plek is.
Na haar thuis te hebben gebracht brachten we Kurd weg. Nee niet Kurd Wallander...voor de Mankel fans onder ons.
Kurd, mede oprichter van Jomatryck, nodigde ons nog even uit binnen te komen. Ik wilde eigenlijk verder (het was 1 uur en we hadden een schietwedstrijd waar we om 8.30 moesten zijn) maar hij wilde graag zijn huis aan me laten zien en de schilderijen van Sven Ljungberg die hij heeft (een persoonlijke vriend van hem). Een zeer vriendelijk en tevreden man.
Het duurde iets langer als de vijf minuten en om een uur of drie gingen we dan echt naar huis.

Het is moeilijk om de sfeer te omschrijven van de gehele avond. Die avond die eigenlijk al begon op het moment dat ik van mijn werkplek naar huis werd gestuurd.
Maar ik denk nu wel iets meer van de zweden te begrijpen, hoe ze denken en hoe hun gevoelens zijn. Verlegen in het begin, taal is voor sommigen een moeilijke barriere. Maar als je eenmaal het ijs gebroken hebt en het klikt, dan zijn ze zeer warm van hart en krijg je bij afscheid een flinke omhelzing.

Dit hele weekend heb ik een echo gehad van mijn eerste zweedse jullbord en het zal me niet verbazen als deze echo langer blijft hangen en in de toekomst nog weer eens de kop opsteekt.

Martijn