Op bezoek

Woensdag oh woensdag...schoonste dag der dagen.
Des morgens nog een halve week, des middags slechts twee dagen.
De week is al aardig gevorderd, hoog tijd voor een nieuw bericht!

Afgelopen zondag waren we op visite bij de familie Belestam. We werden al een keer eerder zeer gastvrij ontvangen.
Na het eten van een, zeer uitgebreide, middaglunch gingen we op pad de bossen in op zoek naar kantarell.

Het zoeken van kantarell is een hobby apart. Je moet goed tussen het gras en ovrige begroeiing doorturen om de geel/oranje vlekjes te vinden. Verscholen onder het gras vind je ze dan. En, zoals Sandra (de vriendin van Boris) een regel is dat als je er een vindt, dan zijn er meer in de buurt.
Het probleem is echter dat er paddestoelen zijn die op kantarel lijken. Zo heb je de Träkantarell, die is net anders maar trouwens net zo eetbaar en smaakvol. Maar er zijn ook soorten waar je minder plezier van beleeft na het nuttigen ervan........
Oppassen dus!!

Tijdens de wandeling en al pratend ziet Sandra de kantarellen staan. Wij waren er straal voorbijgelopen. Je moet ze leren zien en eenmaal gevonden weet je waar je op moet letten. Net als met het zoeken naar barnsteen.
"Je moet je kantarellenbril opzetten"; zegt Sandra.

Aan het einde van het pad ligt een oude steengroeve. een plek waar nog heelveel reststeen ligt en waar de LeRoybeheergroep wel raad mee zou weten.
Het gat dat overgebleven is, 400 meter diep, zit vol met water. Het is een ruw landschap dat is gecreëerd door mensenhanden. Maar hoe meer de natuur weer zijn eigen gang is gegaan hoe mooier het wordt en een geheel eigen sfeer krijgt....over Louis Leroy gesproken.

Boris, een viskenner, heeft hengels meegebracht en zijn zoon Lucas en ik beginnen met vissen. We gebruiken een spinner met een werphengel. Ik heb meteen weerstand na mijn eerste worp!! Het blinkertje zit vast aan...een boom? Zeg het maar. Na veel proberen toch het lijntje maar geknapt. Lucas heeft een paar keer een vis gevoeld maar deze ontkwamen.
Lucia wilde ook vissen natuurlijk en keek verontwaardigd toen ik wilde helpen, "Dat kan ik zelf wel, dat heb ik bij het Paterswoldse meer ook al wel gedaan".
Natuurlijk, ik bemoei me er al niet meer mee!!
En daar gooide Lucia de blinker met een hoge boog het water in. Meer hoog dan ver, meer heeeel hoog en dichtbij. Wij denken altijd dat je ver moet gooien, dan heb je meer kans....
Lucia haalde de lijn binnen met aan het einde een prachtige vis!

De vis, ik ben de soort vergeten, is familie van de gös die we al gegeten hadden en volgens Boris ook prima te eten. Dus die ging mee.

Weer bij het huis van fam. Belestam werden we getrakteerd op "fika" je weet wel, thee met lekkers.
Sandra had heerlijke taart gemaakt met een speciale bes uit het noorden van zweden. Deze bes is zeer kostbaar en heeft een geheel eigen smaak. Erg lekker.

Artur en Lucia kregen bij vertrek van Boris een aquarium met visjes mee, maar daar zullen ze zelf een stukje over schrijven.